Een bedankje van de moeder van Ryan

Ik wil Paulien en de andere medewerkers van de Klimop een groot compliment geven! Mijn zoon komt er nu nog geen 2 maanden 2 dagdelen per week en heeft al heel veel vooruitgang geboekt! Hij is zichtbaar minder gestrest, gaat veel minder confrontaties aan, zit veel beter in zijn vel, uit zich beter en maakt goede vooruitgang op leergebied! Voor mijzelf geeft het ook steun, ik kan ook bij De Klimop terecht voor tips en handvatten voor wat wij zelf kunnen doen en om problemen waar ik tegen aanloop op te kunnen lossen! Deze successen en betrokkenheid geven mij positieve energie om er weer beter voor te gaan en daar ben ik heel erg blij mee. Mijn zoon en de rest van het gezin verdient dat en heeft dat nodig! Dus voor wat jullie nu al gedaan hebben heel erg bedankt en dat geeft mij veel hoop voor het vervolg en de toekomst!
Moeder van Ryan.

Verhaal van Ineke

Mijn dochter Nathalie (nu 13 jaar oud) heeft de diagnose PDD-NOS gekregen op 9 jarige leeftijd.

Toen zij naar groep 3 ging (van de reguliere basisschool) werd duidelijk dat Nathalie anders was dan andere kinderen. Met leren had zij veel moeite en ook haar gedrag was anders. Het was voor haar moeilijk om met andere kinderen samen te werken, het moest op haar manier. Ook veranderingen waren moeilijk voor haar, zoals het omschakelen van bv. tekenen naar taal en rekenen. Ze bleef veel langer in een boze bui hangen dan andere kinderen, kortom reden genoeg voor een intensiever onderzoek.

Zij heeft groep 3 over gedaan, ook om te kijken of ze het eventueel toch op zou kunnen pakken, dat gebeurde helaas niet. In december bleek dat ze de stof niet beheerste, de kloof werd steeds groter.
Meteen aan het begin van dit jaar kreeg zij een onderzoek bij Edux, waar uitkwam dat zij een brede verwerkingsstoornis heeft. Aan de hand daarvan is besloten Nathalie naar Speciaal basisonderwijs over te plaatsen. Dat is een hele goede keuze geweest, want daar waren de groepen kleiner en de stof werd anders aangeboden, waardoor Nathalie het beter in zich op kon nemen.

Via bureau PEK werd Nathalie in maart 2009 getest en daar kwam toen de uiteindelijke diagnose PDD-NOS uit. Er werd geadviseerd om met Nathalie in therapie te gaan bij de GGZ. Maar mijn gevoel zei dat dit niet de juiste keuze zou zijn.

Bij Bureau Jeugdzorg heb ik in 2010 een PGB voor Nathalie aangevraagd. Met die mevrouw heb ik een heel goed gesprek gehad over Nathalie en zij heeft mij op grond van mijn verhaal geadviseerd om met Nathalie naar de Klimop in Rijsbergen te gaan, waar de begeleiding met paarden en honden wordt gegeven.

Er volgde een lange weg, want de toenmalige zorg coördinator van de school waar Nathalie op zat wilde perse dat wij met haar naar het GGZ zouden gaan. Daar was (achteraf gelukkig!!) echter een lange wachttijd. We spraken met school af dat wij om de wachttijd te overbruggen, zouden starten met begeleiding op de Klimop. Bij het intake gesprek in april had ik direct een goed gevoel en het klikte enorm met Paulien, zowel tussen haar en Nathalie en ons als ouders. “Zij is de juiste begeleidster van Nathalie!” dacht ik.

Van hetgeen Paulien mij vertelde over de resultaten van haar begeleidingsvorm, hoopte ik dat er een vierde deel uit zou komen bij Nathalie. Maar na 6 weken hadden wij al een totaal ander kind, ongelofelijk!!! De verwachting was dat bij de GGZ na 1,5 jaar enig resultaat te boeken was. Paulien wist gewoon dat het bij haar veel sneller zou gaan. Maar elk kind is uniek en heeft de juiste benadering nodig.
Op school heb ik als moeder moeten knokken om Nathalie (gedeeltelijk onder schooltijd) naar de Klimop te kunnen laten gaan.
Gelukkig heb ik in het najaar van 2010 eindelijk groen licht gekregen na een gesprek met de nieuwe zorg coördinator van de school te hebben gehad. Ze hadden op school de resultaten al opgemerkt, want de leerresultaten waren verbeterd en haar gedrag was zienderogen veranderd.

Nathalie naar de Klimop laten gaan, is de beste keuze geweest die wij voor haar hebben kunnen maken. Zij veranderde van een best wel gesloten meisje naar een veel openen en levenslustiger meisje. En vraag mij niet hoe het precies werkt, maar de interactie met het paard is verbazingwekkend. Het is natuurlijk niet alleen het werken met de paarden, ook de persoonlijke begeleiding van Paulien is hier van cruciaal belang geweest. Zij leerde Nathalie klokkijken met behulp van het paard in de paddock, zij deed rollenspellen met haar waardoor zij zich in de ander moest verplaatsen. Echt helemaal geweldig. Zij ging beseffen waarom ze naar school moest en ‘s morgens op moest staan. Ook bleef zij veel korter in haar boze buien hangen. Door succeservaringen kon ze beter omgaan met faalangst en veranderingen werden minder lastig voor haar. Ook de 1 op 1 begeleiding was heel goed voor haar, zo had zij de volle aandacht en kon zij zich beter uiten. Haar zelfvertrouwen is enorm gegroeid en het is een meisje dat weet wat ze wil en haar niet uitmaakt wat de ander van haar vindt.

Zelf heb ik als moeder ook heel veel geleerd. Ik kwam natuurlijk Op De Klimop voor m’n kind, maar ik zag door de omgang en benadering van Paulien hoe het uitwerkte. Ik werd door haar enorm bevestigd in mijn gevoelens en gedachten omtrent Nathalie. Ze liet me weten dat ik de expert van mijn kind ben en ze heeft heel veel naar me geluisterd. Ik was voor ik bij De Klimop kwam heel erg aan mezelf gaan twijfelen. Want doordat je een kind hebt met in het geval van Nathalie PDD-NOS , word je zelf onzeker of je het wel goed doet. Door Paulien ben ik erachter gekomen dat die twijfel niet hoefde. Integendeel: dat ik het als moeder juist supergoed deed!
Wij hebben de begeleiding bij de Klimop in juni van 2012 beëindigd. Nathalie heeft zelf aangegeven dat ze zoveel heeft geleerd bij Paulien, dat ze nu in staat was om het zelf in de praktijk toe te kunnen passen. Als ik dit schrijf is het 2013. Nathalie is inmiddels 13 jaar en zit op het Speciaal Voortgezet Onderwijs. Dit gaat heel goed. Ze gaat elke dag met de bus naar school en is ontzettend zelfstandig.
Ook thuis merken wij de grote verandering bij Nathalie. Ik mag wel zeggen dat zij 80 tot 90 % is veranderd ten opzichte van het begin van haar diagnose. Paulien en haar paarden hebben daar de grootste rol in gespeeld en dat is iets waar ik heel dankbaar voor ben.

De Klimop krijgt van mij een dikke 10 en ik raad iedereen met wat voor beperking dan ook aan om naar de Klimop te gaan!

Paulien dankjewel voor alles wat jij voor ons hebt betekend.

Ineke

Verhaal van Angela

De allereerste indruk die ik kreeg was een enthousiaste Paulien in een paardenomgeving die heel prettig aanvoelde. Ook in het begeleiden zie je dit enthousiasme terugkomen en door deze positieve benadering zie je op den duur kleine wondertjes gebeuren. Voor Eileen is A.A.I. een soort haven, doordat ze een natuurkind is en rust biedt in haar hoofd om alle indrukken te verwerken. Door het werken met paarden, zeggen wat ze moeten doen, geeft haar zo een voldoening en zelfvertrouwen. Leert haar ook gebruik te maken van haar zintuigen: ruiken,proeven, horen, voelen en zien. Leert haar zich meer te concentreren op de omgeving en dingen in haar op te nemen. Geeft op deze wijze haar concentratie een nieuwe impuls, dat ze deze beter toepast als voorheen. Dit merk je ook in de thuissituatie. Het is een kind geworden dat meer durf heeft gekregen in de omgang met dieren. In dit alles is ze afgelopen tijd veel gegroeid.
Complimenten voor de begeleidingsvorm van A.A.I.!

Angela Godschalk

Een ander verhaal

Onze dochter is in januari 2008 begonnen bij de Klimop met A.A.I. in de vorm van wat toen nog activerende begeleiding heette. Ze was toen 13 jaar.
Onze dochter is gediagnosticeerd met PDD-NOS. Toen zij met de begeleiding op De Klmop begon was recent scoliose bij haar geconstateerd waarvoor ze een brace moest dragen. Dit leverde erg veel problemen op. Onze dochter volgt onderwijs op de Praktijkschool in Breda, en heeft een licht verstandelijke beperking.
Toen onze dochter begon met de begeleiding bij A.A.I, centrum De Klimop, waren de belangrijkste problemen: teruggetrokken gedrag, weinig tot geen sociale interactie, weinig zelfvertrouwen, niet zelfstandig, niet weerbaar, ze had weinig inzicht in gevoelens(met als gevolg probleemgedrag), ook had ze zeer weinig inzicht in tijd. We hadden toen al enkele cognitieve therapieën met haar gevolgd, die geen resultaat opleverden.
We hebben toen voor haar gezocht naar een alternatieve manier om tot haar door te dringen, en de begleiding met hulp van paarden leek voor haar een juiste ingang. Onze dochter is namelijk dol op dieren, en vooral op paarden.
Er is gestart met het winnen van vertrouwen bij haar, wat gezien haar problematiek wel even heeft geduurd. Paulien pakte dit onder andere aan dmv planning van minuut tot minuut hoe de ochtend eruit zou zien. Dit gaf ook een gevoel van veiligheid voor onze dochter, dit had ze echt nodig. Ze is nu zover dat ze gewoon kan afwachten hoe de begeleiding verloopt en is hier ook veel flexibeler in geworden, er mag ook wel eens iets anders dan anders gaan. Naast het plannen van de ochtend werd er ook elke keer gewerkt aan het aanleren van de analoge tijd, die voor haar nog steeds erg moeilijk te begrijpen was. Leren klokkijken zou enorm ondersteunend in de thuissituatie. Daarom werd op De Klimop het klokkijken geleerd met behulp van de paarden. Er werd een parcours uitgezet in de vorm van een klok, en zo heeft onze dochter geleerd wat een kwartier, half uur en een uur was. Toen dat goed ging, is er geoefend met de digitale tijd. Ze heeft daar nu een goed inzicht in. Ook werd tijdens de begeleiding spelenderwijs geoefend met emoties. Door het werken met en verzorgen van de paarden heeft onze dochter een groter gevoel van eigenwaarde ontwikkeld, ze begrijpt dat de paarden haar nodig hebben voor hun verzorging, en dat ze invloed kan uitoefenen op hun reactie. Wij zien dit terug in de thuissituatie, ze is bereid soms iets voor een ander te doen, zoals boodschappen voor mama, of haar broertje helpen die het ‘s avonds eng vindt om boven alleen te douchen. Ze blijft dan boven bij hem, zodat hij zich niet alleen voelt. Twee jaar geleden zou dit ondenkbaar zijn geweest, onze dochter was toen erg op zichzelf gericht. Er is binnen de begeleiding gewerkt aan het stimuleren van het invullen van haar behoeftes, door haar elke keer dat ze kwam haar iets te laten kiezen wat ze zelf graag wilde. Omdat ze dolgraag wilde rijden, werkte dit goed. Ze mocht op het paard aan haar doelen werken. Het heeft even geduurd, maar ze heeft uiteindelijk geleerd dat ze het gewoon kan zeggen als ze iets graag wil, iets wat voor onze dochter erg moeilijk was. Toen onze dochter in januari 2009 geopereerd moest worden aan haar rug, was ze erg angstig. Tegelijkertijd kreeg het paard waarmee ze vaak werkte, een aandoening waardoor het niet meer goed kon functioneren. Het heeft onze dochter geholpen om te zien, dat dit paard ook medicijnen moest slikken tegen de pijn, en erg sterk was. Onze dochter was weliswaar zeer angstig voor de operatie, die heel problematisch is verlopen, maar is daarna snel hersteld met één doel voor ogen: zo snel mogelijk weer met de paarden kunnen werken! Onze dochter heeft naast de vaardigheden die ze kan gebruiken in het dagelijks leven ook het zelfvertrouwen om zelfstandig met paarden te werken, iets wat haar heel veel vreugde geeft. Ze is nog steeds erg op zichzelf en heeft moeite met het onderhouden van vriendschap, wat gerelateerd is aan haar handicap. Het omgaan met paarden geeft haar veel levensvreugde, waar ze anders erg geïsoleerd zou zijn. In een omgeving met paarden waar ze ontspannen is, kan ze contacten aangaan, vraagt ze dingen aan andere mensen, heeft ze interesse in andere mensen en heeft ze een onderwerp van gesprek met de andere kinderen die begeleiding krijgen, waardoor ze het gevoel heeft er ook bij te horen! Wij zien dat onze dochter ook in andere situaties minder teruggetrokken is, en makkelijker op mensen afstapt wanneer ze dingen te weten wil komen. Kortom, voor haar is begeleiding met dieren het mooiste wat haar kon overkomen!
Om privacyreden is er geen naam vermeld

Verhaal van Mark en Patricia

Onze zoon krijgt sinds 4 maanden begeleiding op De Klimop. Hij is erg dol op dieren en vindt het heerlijk om in hun nabijheid te zijn. Voor hem zijn de paarden een hele veilige manier om te leren over zichzelf, zonder daarover veroordeeld te worden. De ontdekking dat paarden ook angsten kennen en graag hun best willen doen heeft hem verbaasd, maar ook gesterkt. Het is voor hem erg moeilijk om emoties bij zichzelf te herkennen en te begrijpen. De paarden helpen hem daar enorm bij.
Ook het gevoel dat de paarden hem nodig hebben om gepoetst te worden of eten te krijgen, geeft hem veel zelfvertrouwen.
Het buiten bezig zijn, met dieren in de natuur, brengt zoveel meer ontspanning en voelt ook veel vanzelfsprekender.
Voor ons is begeleiding bij de Klimop een hele waardevolle begeleiding gebleken!

Mark en Patricia Nederhof

Verhaal van betrokken ouders

Na de herfstvakantie van 2009 wilden wij dolgraag begeleiding of een therapie voor ons doofblind en autistisch zoontje, die zijn angst voor het ontdekken van de wereld om hem heen zou doen verminderen en zijn zelfredzaamheid zou bevorderen. Na een intensieve (en demotiverende) zoektocht, hoopten we snel aan de slag te kunnen. De nood was hoog aangezien zijn zelfverwondend gedrag steeds weer terug kwam. Zowel school als zorg steken enorm veel kennis en kunde in het voorkomen van dit gedrag. Maar zodra die veilige voorspelbare omgeving verandert, staan we vaak voor nieuwe uitdagingen. Helaas resulteert dat bij onze zoon in zelfverwondend gedrag. De zoektocht kwam uit op dolfijnen therapie. “Je hoort er zoveel goede verhalen over”. Na een avond googelen kwamen in de loop van de week de inschrijfformulieren binnen. Bij de meesten was er een wachttijd van 4 tot 5 jaar. Bij de ander was je verplicht tot deelname in de organisatie (vooral fondsenwerving) voor minimaal 1 jaar. Bij weer een ander was je eigen bijdrage ruim 8000,00 euro etc. Dit alles voor een eenmalig avontuur. Gedesillusioneerd haakten we bij de dolfijnen af. Daarbij speelde in onze gedachten mee dat dolfijnen niet in onze natuurlijke habitat leven en strikt gezien de reis zoveel impact heeft op milieu, vervoer, gelden en tijd, dat ik op zoek ben gegaan naar iets wat wel in de buurt beschikbaar zou zijn. Met een zelfde impact en wékelijks toegankelijk.
Het werd Assisted Animal Interventions. In ons geval begeleiding met hulp van paarden. We moeten eerlijk bekennen dat ons gezin bij de eerste kennismaking behoorlijk onder de indruk was van de grootte van het paard en de angst dat het op hol zou slaan, dus een aaibaarheidsfactor had het niet direct. Toch voelden we dat we dit een kans moesten geven.
In een tijdsbestek van drie maanden is onze zoon veranderd van een uiterst voorzichtig en gesloten kind in een open en nieuwsgierige jongen die zijn grenzen steeds opnieuw wil verleggen!
Zijn motoriek is dusdanig verbeterd dat hij zelfstandig op het paard kan zitten in stap en draf en tijdens de route nieuwe dingen ontdekt en toelaat. Zijn interesse voor de begeleider is groter en er zijn zelfs momenten van interactie. Onze conclusie is dat onze zoon, die zijn informatie voornamelijk via de tast krijgt, leerbaar is! Hij heeft een fysieke benadering zoals begeleiding met een paarden nodig om op een veilige manier zijn zelfredzaamheid en opmerkzaamheid te vergroten. Hij geniet en voelt zich ‘in control’. Zelfbeschikking is zo essentieel voor een kind wat dagelijks moeite moet doen om met onze ‘standaard’ mee te kunnen. Zijn zelfverwondende gedrag is aanzienlijk minder geworden. We hebben een waardevolle en leerzame tijdsbesteding gevonden voor onze zoon. Het is ons inziens onrechtvaardig om alle kinderen volgens conventionele wijzen te onderrichten. Deze expertise (A.A.I.) zou veel breder uitgedragen moeten worden als volwaardig onderdeel van het onderricht aan mensen die net even anders leren dan de rest van ons. Laat ze mee doen en geef daarmee kwaliteit van leven!

Een betrokken moeder (en vader!)

Een mail van een ouder van een kind

“Wat was ons meissie trots op het feit dat ze gesprongen heeft met Madelief! Vertederd en zo blij om haar zo te zien. Dit is weer zo’n kostbaar moment dat je duidelijk maakt hoe belangrijk deze begeleiding is. Ze is nooit trots op zichzelf. Door deze ervaringen leert ze ook trots te zijn in andere situaties. De volgende dag was ze heel trots op het feit dat ze zo goed kan tekenen. De kanjer”

Trotse ouder.

Onze dochter bij de Klimop

In het eerste contact gaf Paulien aan dat ze meteen met onze dochter aan de slag kon met haar paarden. Dat was een verademing na de wachtlijsten en vragenlijsten voor een diagnose bij de ggz. Omdat ze geen duidelijke diagnose hadden, kreeg onze dochter een jaar lang geen passende hulp. Daarna ging ze verder onderuit in een langdurige opname.

Zo kwam ze bij Paulien aan. Na een vriendelijk gesprek ging ze naar de paarden: o.a. leren hoe een paard in de kudde de leider volgt. Het was fantastisch om te zien dat ze na een half uur zo veel vertrouwen van het paard kreeg dat hij graag volgde en naar haar toe kwam.

Heel spannend was een optreden op het Horse Event in Deurne: voor een grote groep mensen laten zien hoe ze met freestylen heel direct communiceert met het paard. Trots na afloop, dat het goed ging, ook met een vreemd paard!

Nu, een jaar later, hebben we een ander kind. Ze heeft meer vertrouwen, want ze heeft ervaren dat de paarden haar vertrouwen en dat Paulien en de medewerksters haar echt waarderen.
Ze weet beter hoe haar gedrag invloed heeft op wat een ander doet, en heeft daardoor meer grip op haar situatie. Dat helpt haar om meer te laten zien hoe ze zicht voelt. En dat leidt ertoe dat ze weer positieve reacties krijgt; een positieve spiraal!

De begeleiding (ik hoop dat het erkend gaat worden als volwaardige therapie) met paarden is een fantastische manier om kinderen sterker in het leven te laten staan. Dat werkt als kinderen een beetje hulp nodig hebben. En het werkt ook als kinderen zo gekwetst zijn dat ze zonder de geweldige gevoeligheid van de paarden slecht te bereiken zijn.

De ouders van een meisje van 15 jaar.

Onze bevindingen ten aanzien van begeleiding met hulp van dieren

Dit zijn onze positieve bevindingen ten aanzien van ons beeld van begeleiding door en met dieren (paarden en honden) én onze ongenoegens tegen de voorgenomen plannen om begeleiding met dieren niet meer te mogen gaan vergoeden door middel van een PGB.

Wij hebben 2 jongens, die individueel en samen begeleid worden door de medewrkers van De Klimop en met hulp van paarden. Dat heeft al verschillende malen vruchten afgeworpen.
Eén jongen met de diagnose ADHD en ODD en de andere met de diagnose ADHD, PDD-Nos Gilles de la Tourette en zwakbegaafdheid.
Beiden hebben in het verleden al eens therapie of begeleiding gehad door en met mensen wat niet altijd als positief werd ervaren.
Nu zijn ze bezig met dieren en blijkt er meer opgelost te kunnen worden en ze zijn handelbaarder.
Ze kunnen zelfs dingen sneller leren, die anders waarschijnlijk meer tijd hadden gekost, of nooit waren gelukt.
Enkele voorbeelden daarvan zijn, klok kijken en leren lezen, ontspannen (wat zonder dier dus echt niet lukt), het zoeken van een oplossing om de oudste toch aan zijn huiswerk te krijgen op een leuke manier, om de smerige manier van eten proberen in te dammen, enz, enz.
De kinderen worden dikwijls 1 op 1 of zelfs 2 op 1 begeleid. Heerlijk vinden ze dat. Even al die aandacht voor hun alleen. Iets wat er anders dus nooit is. En wat ze dus wel zo nodig hebben.
Ook leren ze dat ze emoties kunnen uiten en hoe ermee om te gaan, iets wat met mensen wel eens een andere uitwerking zou kunnen hebben.
We kunnen ons zelfs nog wel herinneren dat door indicatiestellers en schoolbegeleiders er anders over werd gedacht. Tot dat men was gaan kijken wat het nu precies inhield en ze toch moesten toegeven dat het toch wel meer voeten in aarde heeft als zij gedacht hadden. En dat het zo mooi is om te zien hoe zo’n speciaal kind zo’n speciale band met een dier kan hebben, dat het voor andere doelen gebruikt kan worden.Wetende dat ze met eerdere behandeling niet dezelfde resultaten hadden behaald.

Zelf blijven wij het enorm knap vinden dat dit door en met dieren voor elkaar gekregen kan worden.
Als de voorgenomen bezuinigingen rondom het PGB doorgaan, dan zouden onze kinderen dus in een gat vallen, dat niet of moeilijk opgevuld (meer stress, tijd en hogere kosten) kan gaan worden, aangezien we al de ervaring met andere behandelingen hebben, waar dramatische tussen zaten.
Dit zou dus betekenen dat kinderen waarschijnlijk meer autistisch gedrag gaan vertonen en of moeilijker handelbaar kunnen gaan worden, en ze zo nog meer in een hokje geduwd gaan worden en een nog grotere stempel krijgen.

Dus wat er nu in de wandelgangen wordt verteld , om begeleiding met dieren niet meer te gaan vergoeden, lijkt mijn inziens geen goede vooruitgang indien men van de patiënt of individu zou uitgaan.
Het zou waarschijnlijk gaan betekenen dat er met het ene potje goed bezuinigd kan worden maar dat een ander potje er zwaarder door belast gaat worden.
Laat staan het gezeul wat het voor het kind zou betekenen.

Hoogachtend,
Sander van den Berg.

Verhaal van de moeder van Teun

Mijn zoon Teun gaat altijd met veel plezier naar de Klimop. De vaste structuur van de middag doet hem goed en geeft hem rust. Het “Ik voel me goed boek” waarin ze elke week opschrijven wat hij heeft gedaan en geleerd is ook thuis een goede aanleiding zaken nog eens te bespreken of aan te pakken.
We hebben eens wenspotjes mee naar huis gekregen waarin hij en ik elk een potje hadden waarin we op kleine papiertjes wensen opschreven. Elke week lieten we thuis een wens uitkomen. Deze wensen hadden allemaal betrekking op sociale interactie tussen moeder en kind. Zo hebben samen spelletjes gedaan, naar muziek geluisterd, paardgereden en een uitstapje gemaakt.

Maartje, Teuns moeder